Dossier Na de noodopvang #3
Het was 24 oktober 2022. We verlieten Den Haag met pijn in onze harten en tranen in onze ogen. We lieten vele dierbare vrienden van ons achter, die eigenlijk nog meer dan vrienden waren geworden. Toen we na Ter Apel in een ander kamp in Noord-Nederland aankwamen, verwachtten we daar betere leefomstandigheden. Maar het kamp bleek een enorme tent te zijn, verdeeld in vierkante vakken met stapelbedden en kastjes. In iedere "kamer" was plek voor 5 personen. Er waren geen echte daken voor de ruimten en iedereen kon elkaar horen praten in de aangrenzende "kamers". Toiletten waren extreem klein en zo ontzettend vies dat je een paar keer moest nadenken voordat je ze wilde gebruiken. Douches waren bijna onmogelijk te gebruiken omdat je op een knop moest blijven drukken om water te laten stromen in de douchecabine van één vierkante meter. Daarbij kwam dat je in dit kamp heel bewust en alert moest blijven op je persoonlijke bezittingen; je zakken konden elk moment gerold worden wanneer je een willekeurige vreemdeling tegenkwam op het terrein. De toegang tot verse maaltijden was een privilege. Maar de vaste tijden waarop deze maaltijden geserveerd werden hadden ook een nadeel; als je je etenstijd mistte was er geen eten voor je. Het kamp lag in de 'middle of nowhere', zoals veel andere asielzoekerscentra in Nederland. We moesten 6 kilometer lopen om de dichtstbijzijnde supermarkt te kunnen bereiken.
Nadat we drie dagen in dit kamp in het Noorden verbleven hadden, werden we helemaal naar het Zuiden van Nederland overgebracht: naar aanmeldcentrum Budel, voor een politie-registratie en de IND-interviews. We kwamen rond 6 uur 's ochtends aan in het kamp. Mensen gingen om de beurt naar binnen voor hun politieverhoor, totdat iedereen rond zonsondergang klaar was. Daarna kregen we een korte presentatie van het COA over onze procedures hier in het kamp, voordat we kamers kregen toegewezen in afwachting van het IND-interview, dat naar verwachting na ongeveer een maand zou plaatsvinden.
De voorzieningen waren in Budel beter dan in het kamp in het Noorden. De voedseldistributie was een stuk efficiënter, maar de maaltijden waren allemaal bevroren en hadden een kunstmatige smaak door de conserveringsmiddelen die werden gebruikt om ze maanden houdbaar te maken. Net als het kamp in het Noorden, lag ook Budel midden in een bos. Om een supermarkt te bereiken moet je acht kilometer afleggen. Eén ding viel me op in kamp Budel: er zijn twee categorieën asielzoekers. Eén categorie die meer keuzes en controle lijkt te hebben over wat ze eten omdat ze wekelijks leefgeld ontvangen. En de andere categorie die kant-en-klare maaltijden en hygiëneartikelen krijgt zonder enige financiële toelage.
Ik wil overigens geen oneerlijk beeld schetsen, er zijn voorzieningen in kamp Budel die de bewoners helpen om het gevoel van nietsdoen en wachten te verlichten. Ze proberen ons leuke activiteiten aan te bieden. Zo is er bijvoorbeeld een fitnessruimte, maar die is helaas maar twee uur per dag open. Ook is er een computerruimte, een minibibliotheek, een spelletjesruimte en een school voor de kinderen in het kamp.
De groep van 20 mensen die elkaar in de Bethelkapel hadden ontmoet, waren bijna allemaal samen in Budel terecht gekomen. Een paar weken na aankomst in Budel, kregen ongeveer 8 leden van de "Bethel-groep" één avond van tevoren bericht dat hun IND-interviews de volgende dag zouden plaatsvinden. Na deze interviews werden ze vrijwel direct overgeplaatst naar een ander kamp voor een nieuwe wachtperiode totdat er nader bericht volgt. Niemand weet precies wat hen te wachten staat. Wat we wel weten is dat bijna alle overgeplaatste leden onder de Dublin regeling vallen. Mogelijk versnelt de regering hun procedures in een poging hen te laten uitzetten naar het eerste EU-land van aankomst.
Vandaag is dag 33 van ons verblijf in Budel. We wachten nog steeds op onze eerste IND-interviews in de hoop verder te komen in onze asielprocedures in Nederland.
Door een van de 20 mannen die gedurende 6 weken in de noodopvang van onze Bethel kapel verbleef.
Het kunstwerk boven dit verhaal is 'Infinity way' van Iman Rezai