Dossier Na de noodopvang #4
Deze week in ons dossier het verhaal van een van de mannen die gedurende zes weken in onze noodopvang in buurt-en-kerkhuis Bethel verbleef. Hieronder beschrijft hij zijn gedachtenstrijd, zoals hij die zelf noemt:
Ben ik echt in Nederland? Heb ik vrijwillig mijn ziel overgedragen aan een smokkelaar die ik niet kende? Of probeer ik zelfmoord te plegen om te ontsnappen aan de pijnlijke realiteit waarin ik leef? Was het egoïstisch van mij om mijn vrouw en kinderen in Syrië achter te laten? Of heb ik de juiste beslissing genomen om hen een veilig en waardig leven te bieden? Zullen ze veilig blijven? Of zullen ze gevaar lopen terwijl ik hier wacht?
Ik ben veilig hoewel ik niets weet. Ik heb veel vermeden door mijn lasten op een land en zijn mensen te werpen, met wie ik geen enkele band deel behalve onze menselijkheid.
Ik probeerde weg te lopen van het woord 'vluchteling' en heb veel leed en gevaren doorstaan, maar hier ben ik, een vluchteling, en ik weet niet wat het lot voor mij in petto heeft.
Ik ben niet gewend om stil te zitten en nu er mensen zijn die me van eten voorzien, heb ik daar veel last van. Ik zal tegen het Nederlandse volk en de Nederlandse regering zeggen: ik weet en ben me volledig bewust van de enorme aantallen die naar u toe zijn gekomen, en ik geloof dat u uw best doet, en het spijt me echt hoe alles uitgepakt is.
Als ik alleenstaand was geweest, had ik de dood verkozen boven deze situatie waarin ik een last voor jullie ben, maar "de wind waait niet zoals het schip wenst".
Ik zal afsluiten met de volgende boodschap: We zijn hier gekomen om te ontsnappen aan de verschrikkingen van wat we hebben gezien en meegemaakt, en we voelen dankbaarheid voor iedereen die naar ons lacht en ons onderweg begroet, het stelt ons erg gerust en geeft ons het gevoel dat de mensheid nog intact is.
Door Ahmad Mardnli. Vertaling door Hamza Masoud en Betsy Schouten
Het kunstwerk boven dit verhaal is 'Infinity way' van Iman Rezai
< naar #3