Dossier Na de noodopvang #7

In deze 'Na de noodopvang' delen we weer een verhaal. Dit verhaal speelt zich voor een groot deel af voordat we de verteller ervan in Bethel leerden kennen. Een verhaal over een vlucht en het vervolg ervan in ons land. 

"Ik zal mijn vluchtverhaal aan de Nederlandse mensen vertellen. 
Ik kom uit Syrië en heb daar ontzettend veel ontberingen moeten doorstaan. Ik liep altijd risico op ontvoering of arrestatie bij één van de “veiligheids” checkpoints van de Syrische overheid. Dagelijks vreesde ik een arrestatie, terwijl ik nooit heb deelgenomen aan de oorlog of ooit een misdaad heb begaan. Ik heb niks te maken met het Syrische regime noch met de oppositie. Mijn enige focus in mijn leven is mijn gezin. Ik ben altijd aan het werk geweest om mijn gezin te onderhouden en mijn kinderen goed op te kunnen voeden.  

Omdat de situatie voor mij onhoudbaar werd, ontvluchtte ik Syrië. Ik vertrok naar Libië, maar toen ik daar aankwam schrok ik ontzettend van de vele checkpoints en de inhumane behandeling van de vluchtelingen die Libië bereikt hadden. Ik was vier dagen onderweg, van de ene stad naar de volgende, totdat ik eindelijk de Libische plaats Zuara bereikte. Daar ging ik op zoek naar mensensmokkelaars die mij via de zee naar Italië zouden kunnen brengen. Een man bracht me naar een smokkelaar. We ontmoetten elkaar en de smokkelaar was griezelig mysterieus. Hij fluisterde “Wil je Italië veilig bereiken? Ik zal je erheen brengen.” Hij bracht me naar een huis waar ik 15 dagen binnen moest blijven. Dagelijks stuurde hij mij een man uit Kameroen die me wat te eten kwam brengen.   

Na 15 dagen binnen te hebben gewacht, kwam de man uit Kameroen op een ochtend naar me toe. Hij nam me mee naar een strand en daar wachtte een bootje op ons. We moesten met 40 mensen, van verschillende nationaliteiten, aan boord van deze boot. Terwijl de boot eigenlijk slechts plek had voor maximaal 20 mensen. We moesten wel aan boord stappen, we hadden immers geen andere keus. De man uit Kameroen, die mij al die tijd bezocht had in huis, bleek de kapitein te zijn. We voeren vanaf 8 uur ‘s ochtends tot 2 uur ‘s nachts. Totdat, ongeveer 30 kilometer van de kust van Lampedusa, de benzine van ons bootje opraakte.  

We moesten tot zonsopgang wachten. We waren ver van de kust verwijderd en werden heen en weer geschud door de hoge golven. We probeerden de Italiaanse kustwacht te bereiken om hen om hulp te vragen. De kustwacht beantwoordde onze oproep maar weigerde ons te redden. Gelukkig was er iemand bij ons aan boord die in contact kon komen met zijn familieleden. Deze familieleden namen contact op met de reddingsschepen van Artsen zonder Grenzen. Uiteindelijk hebben zij ons gered, om 4 uur ‘s middags, ruim een dag nadat we Libië verlaten hadden.  

Ze brachten ons naar Lampedusa, daar werden we vreselijk slecht ontvangen. Ze plaatsten ons in een militair kamp en lieten ons achter. We waren doodmoe van de zware reis en we sliepen op de grond in het kamp. We werden afschuwelijk behandeld: ze dwongen me mijn vingerafdrukken af te geven. Ik probeerde dit te weigeren, maar de politieagenten zetten me met veel geweld vast, sloegen me en pakten mijn hand om zo gedwongen mijn vingerafdruk af te nemen. Ik was moedeloos. En vanaf dit moment wist ik zeker dat ik niet in Italië kon of wilde blijven.