Dossier Na de noodopvang #9
Hallo, ik kom uit Syrië, het is 07:00 uur op een maandag. Ik ben in Nederland, in een stad waarvan ik de naam niet weet. En na veel leed en nadat er veel tijd verstreken is, ontmoet ik eindelijk mensen die me helpen.
Ik ken de weg naar Ter Apel niet, ik begeef me in een eenzame duisternis die alleen vreemdelingen kennen.
Op nauwe, goed gestructureerde wegen word ik wakker uit mijn slaap door de stem van de buschauffeur die onze aankomst in Ter Apel aankondigt. Zo eindigt mijn lange reis, die dagen en nachten duurde, naar Nederland. Maar waar deze reis eindigt, begint een nieuwe reis van procedures, op weg naar een verblijfsstatus.
Ik had me nooit voorgesteld dat ik zou migreren, zoals vele Syriërs mij voorgingen, en nog velen na mij zullen doen.
Ik had geluk, ik kwam niet via de route over zee, die zovelen van mijn mensen opslokte.
Op deze koude dag werden we begroet door een jongeman en vrouw die ons naar de ambtenaren brachten die verantwoordelijk zijn voor het registreren van vluchtelingen, de nieuwkomers.
Geveinsde glimlachen vonden hun weg naar onze vermoeide gezichten. En zo begon een lange periode van wachten.
Ik wachtte en zag hoe het aanmeldcentrum steeds verder volliep. Honderden asielzoekers, waaronder zwangere vrouwen en kinderen, en zwaar vermoeide mensen moesten buiten het aanmeldcentrum wachten.
Er waren nauwelijks voorzieningen voor ons. Daar bovenop werden de sanitaire voorzieningen een probleem vanwege het gebrek aan badkamers en te weinig onderhoud aan de wc’s.
Na drie dagen te hebben gewacht verdeelden ze ons in groepen. Deze groepen mensen werden naar verschillende dorpen en steden gebracht om niet meer buiten te hoeven slapen, we zouden betere omstandigheden aantreffen dan ze ons in Ter Apel konden bieden.
Mijn lot en mijn goede geluk brachten me naar de stad van schoonheid en kunst, naar de stad Den Haag. Daar kwamen we terecht in de prachtige Bethelkapel. We kregen het mooiste ontvangst van de vrijwilligers daar, ze begroetten ons met warme, verwelkomende en liefdevolle glimlachen. Hier ontdekte ik, via de goede vrijwilligers, de menselijke kant van het Nederlandse volk.
Enkele dagen bleef ik binnen om uit te rusten van mijn lange, vermoeiende reis. Ik dwaalde door de stad en zag de gezichten van Nederlanders glinsteren van roodheid. Ik propte me, met mijn tarwekleurige lichaam, tussen de mensen in deze stad en ik bekeek de ogen van voorbijgangers met hun blauwe en groene ogen en vergeleek ze met andere kleurrijke gezichten van Arabieren, Afrikanen en Aziaten. Mensen die allemaal van ver gekomen zijn, in de hoop op een veilige, betere toekomst en een fatsoenlijk bestaan.
Ik ben blij dat ik tijd hebben kunnen doorbrengen in het gezelschap van mensen en vrijwilligers die een goed en oprecht hart hebben. Maar na deze mooie en gelukkige dagen, was het afscheid dan ook extra moeilijk. De warmte van Bethel; het is moeilijk om weg te zijn van de mensen die mijn familie zijn geworden. Ze hebben een spoor van menselijkheid en liefde in mijn hart achtergelaten. Ik hou van al deze mensen.
Vandaag de dag word ik heen en weer gesleept tussen verschillende kampen. En ik voel leed in de accommodaties, ik voel het als ik probeer te slapen, ik voel het als ik denk aan de lange procedures die mij te wachten staan om de papieren te verkrijgen waarvoor ik mijn leven riskeerde.
Hetzelfde verdomde wachten tot het leven kan beginnen, het wachten dat ik probeerde te ontvluchten, is nog steeds de metgezel van iedere Syriër op de vlucht. Wachten is duivels.
Syriërs wachten op hun redding van het Assad-regime, ISIS en haar zustergroeperingen. Syriërs wachten op hun vermiste, ontvoerde, gedetineerde landgenoten. En veel Syriërs wachten om terug te keren naar hun huizen. Wachten is de mantra van dit leven.
Ik wil de Nederlandse mensen en de regering bedanken voor de ontvangst en de vriendelijke behandeling. Woorden schieten tekort om dankbaarheid uit te drukken. Ik ben dankbaar voor mijn lot, dat al sinds mijn kindertijd dit pad van verlossing voorbereidt en tekent. Een smal pad dat me uiteindelijk zal laten zien dat het goedkomt met mijn leven, ook al heb ik dit moment van verlossing wat later bereikt.
Vertaald door Hamza Masoud & Betsy Schouten
Het kunstwerk boven dit verhaal is 'Infinity way' van Iman Rezai
< Naar #8