"Ik kan echt niet zonder dit werk"
Ans Brünings, een paar geleden weduwe geworden, is bijna 85 jaar. Ze komt uit Amsterdam en kwam met haar man Frits twintig jaar geleden naar Den Haag. Ze werkte totdat ze daarvoor afgekeurd werd in het onderwijs, vooral met kleuters, was een groot fan van het Montessorionderwijs, en deed ook in Amsterdam vrijwilligerswerk, zoals in Diemen bij het Rode Kruis. “Toen we in Den Haag woonden, ging ik iets leuks zoeken om te doen. In de kelder van de Croissant, waar we woonden, liep ik iemand van de Lukaskerk tegen het lijf. Ik had niet zoveel meer met de kerk. Ik ben er niet in opgevoed, al heb ik vroeger wel in kinderkerk en jeugddiensten meegedaan. Maar in de Lukaskerk had ik het meteen naar de zin. Ik ben er nooit meer weggegaan. Het is een tweede huis voor me geworden.”
Wat doe je zoal in de Lukaskerk? “Ik doe vooral de maaltijden op dinsdag. Ik kook daar één keer in de week samen met andere vrijwilligers, voor een kleine 40 mensen. Ik kook altijd, maar ik vind koken eigenlijk helemaal niet leuk. Voor mezelf in mijn eentje doe ik het niet vaak meer. Ik ben fysiek nog sterk en kan veel werk aan. We werken met zware gamellen en grote koekenpannen. Ik ben er op dinsdag wel minstens zes uur mee bezig, voordat we met de afwasploeg koffie kunnen drinken. Dan ben ik ’s avonds wel moe hoor en heb ik de volgende dag spierpijn, maar die is snel weer weg.” Wat vind je er leuk aan, als je zelf niet van koken houd? “Ik mag graag mijn handen uit de mouwen steken en geniet van de ontmoetingen met mensen. Ik maak graag een praatje met hen. En het is ook leuk met de andere vrijwilligers, we moeten vaak erg lachen.”
Ga je ook naar de zondagse vieringen in de Lukaskerk? “Ja, ik ben er elke zondag en ik zit in de commissie eredienst. Dan deel je liturgieboekjes uit, je spreekt een welkomstwoord, zorgt dat er glaasjes water klaarstaan, je telt de collecteopbrengst, steekt de paaskaars aan. En als er iemand nieuw binnenkomt, zorg je ervoor dat hij of zij zich welkom voelt. Ik ben niet heel vroom geworden, hoor, ik sta erg nuchter in dat kerkelijke bedrijf en denk wel eens dat onze lieve Heer het hier vast een zootje ongeregeld vindt. Ik vind het belangrijk dat vieringen stijlvol zijn, ik kleed me daarop en vind dat anderen dat ook zouden moeten doen. Dat we niet meer opstaan als de voorganger binnenkomt, dat mis ik bijvoorbeeld.”
Je besteedt veel tijd aan je vrijwilligerswerk. Wat krijg je ervoor terug? “Als ik dat aan mezelf vraag, voel ik in mezelf echt een inwendige drang om mensen te helpen. En ook al heb ik zelf genoeg vervelends in mijn leven meegemaakt, ik vind toch dat ik een heel gelukkig mens ben. Daarom vind ik het leuk om mensen te zien en houd ik erg van de saamhorigheid hier. Ik geniet van de onschuld, van het plezier, van de grapjes die worden gemaakt. Dat ik samen met een andere vrijwilliger naar de slager ga om een lapje vlees uit te zoeken dat lekker is en niet al te duur. De slager denkt dan echt met ons mee. En dan na afloop samen een kopje koffie drinken. Mooi toch? Ik kan echt niet zonder dit werk.”
In Buurt en Lukaskerk aan de rand van de Schilderswijk wordt samen gegeten, samen gezongen, samen gevierd. Veel activiteiten worden mogelijk gemaakt door de inzet van vrijwilligers.